De Kokkel
Chef Iain Wittevrongel is de zoon en broer van een vishandelaar. Is het dan verwonderlijk dat hij een oud vissershuisje op de kop tikte om zijn tweede restaurant in onder te brengen?
Al twintig jaar is hij de chef van het restaurant Mondieu in dezelfde kustgemeente. Daar heeft hij mij al menigmaal verrukt door zijn kookstijl die zich baseert op de MOF-MOF-filosofie van wijlen Antonio Carluccio: Minimum of Fuzz, Maximum of Flavour. Een filosofie naar mijn hart, die hij ook in dit nieuwe en kleinere eethuis toepast. "Topproducten die ongecompliceerd worden bereid met een minimale ingreep om maximaal tot hun recht te komen", zo lees ik op de website: meer heb ik niet nodig om te weten dat ik hier naartoe moet. Heel wat chefs doen het namelijk omgekeerd: een gecompliceerde bereiding en maximale ingreep zodat de producten minimaal tot hun recht komen.
Wittevrongel kookt hier trouwens in levenden lijve, in de zaal bijgestaan door zijn attente en bekwame sommelier Jelle Schouppe. Zijn echtgenote An blijft in Mondieu met de keukenbrigade, die onder supervisie van Wittevrongel blijft staan.
Het charmante vissershuisje met laag plafond werd mooi gerenoveerd met respect voor het verleden en moderne accenten. En met smetteloos witte nappen op de tafels, een traditie die ik niet graag zie verdwijnen. Tot mijn vreugde zie ik ook een grote doorzichtige wijnkast in de zaal, waarin zich een vrij klassieke selectie van wijnen bevindt, met enkele originele uitschieters die - zoals zo vaak - minder kosten omdat ze minder bekend zijn. Waardoor ze steevast in mijn glas belanden.
Op de spijskaart kunnen vier voor- en vier hoofdgerechten vrij gekozen worden, zowel met vis als met vlees. En de belofte van "maximum of flavour" wordt meteen al volledig waargemaakt. Kort geschroeide pijlinktvis, versneden in fijne ringen, ligt verwikkeld in slierten van gewokte groenten, overgoten door een oosterse bouillon met look en sesam: het ziet er niet alleen fleurig en kleurrijk uit, maar heeft ook veel kruidige peps, zonder echt pikant te zijn (€ 32).
Het hoofdgerecht is opnieuw een smaakbom en tegelijk licht en elegant van stijl: kleine moten van zonnevis* in een mediterrane mix van venkel, kerstomaat, chorizo, artisjok en basilicum (€ 54). Aan de overkant van de tafel verschijnt een duif van Steenvoorde die - godzijdank - op het karkas werd gebraden in plaats van verknoeid te worden in een vacuümzak op lage temperatuur. In een apart pannetje verschijnt een huiselijke garnituur van aardappelen en sperzieboontjes (€ 49).
Omdat de chef smaak en lichtheid weet te verzoenen, kan er nog een dessert bij: prettig knisperende millefeuille met vanille (€ 18).
Dit is geen gastronomische keuken, maar in versheid, smaak, levendigheid en kwaliteit overtreft ze die van menig restaurant dat zich gastronomisch noemt.
De Kokkel, Strandlaan 6, 8670 Koksijde, dekokkel.be, gesloten op zondag, maandag en dinsdag
FOTO: KARMEN AYVAZYAN
* Zonnevis
Deze minder courante vis lijkt zich op het zee-oppervlak vaak te koesteren in de zon, vandaar de naam. Hij wordt ook sint-pietervis genoemd (Saint Pierre in het Frans), naar de zwarte ronde vlek op zijn lichaam die de duimafdruk van de heilige Petrus zou zijn. Deze opmerkelijke vis met grote kop en stekels is een roofvis, die zich voedt met andere vissen. Het visvlees is stevig, sappig en smakelijk.
