Gault&Millau kiest voor klassiek
Met de keuze van Bert Meewis als Chef van het Jaar maakt Gault&Millau een statement: de klassieke Franse keuken is terug. Opmerkelijk voor een gids die in Frankrijk ontstond als reactie tegen de toenmalige klassieke keuken.
Meer dan duizend restaurateurs, journalisten en sponsors kwamen in Lint samen voor de nieuwe Gault&Millau gids. Naar jaarlijkse gewoonte wordt die net vòòr de nieuwe Michelingids uitgebracht. Daarbij wordt steeds meer de nadruk gelegd op de bekroningen per categorie in plaats van op de quoteringen per restaurant. Dat laat Gault&Millau toe om zich te onderscheiden van Michelin, maar ook om per categorie sponsors aan te trekken. Want in tegenstelling tot Michelin behoort Gault&Millau niet tot een kapitaalkrachtige multinational. De belangrijkste categorie, waar alle aanwezigen het meest naar uitkijken, is die van Chef van het Jaar. "Bert Meewis van restaurant Slagmolen in Oudsbergen", kondigde Marc Declerck aan. Waarom precies dit jaar een 50-jarige chef die al 25 jaar bij de klassieke Franse keuken zweert? "De goed uitgevoerde en opgefriste klassieke keuken is al een paar jaar helemaal terug en blijft ontzettend geliefd bij het Belgische publiek", zegt Marc Declerck, "Bovendien was net die 25ste verjaardag van zijn restaurant voor ons een aanleiding om hem te bekronen."
Gault&Millau houdt bij zijn Chefs van het Jaar ook rekening met het Belgische evenwicht: in 2018 was het een Waal (Eric Fernez), vorig jaar een Brusselaar (David Martin), dit jaar was het dus tijd voor een Vlaming.
In elk geval past Bert Meewis inderdaad in de hernieuwde belangstelling voor de klassieke Franse keuken met dure topproducten zoals kaviaar, kreeft, krab, ganzenlever en truffel. Goede chefs zoals Meewis waken erover dat die keuken vandaag frisser, moderner en lichter is dan vroeger, wat het publiek ook verlangt. Sinds kort wordt hij bijgestaan door zijn zoon Giel, waarmee de toekomst van het restaurant verzekerd is. Zijn vrouw Karlijn Libbrecht, verantwoordelijk voor de zaal, werd in 2017 al eens verkozen tot Gastvrouw van het Jaar.
Opmerkelijk is dat de Chef van het Jaar niet in de rangorde stijgt: Meewis blijft met zijn restaurant Slagmolen zijn score van vorig jaar, en van de jaren daarvòòr, behouden (18/20). De eerste plaats wordt - ook zoals de vorige jaren - ingenomen door Hof van Cleve en Bon-Bon (beide 19,5). Al krijgt Hof van Cleve dit jaar 5 gouden koksmutsen, die allicht meer waard zijn dan 5 gewone. Waarom krijgt Peter Goossens in plaats daarvan geen 20 op 20? "Wij geven uit principe nooit de topscore", zegt Declerck, "Omdat perfectie niet bestaat."
Aan de top verandert verder weinig. Boury in Roeselare, Le Coq aux Champs in Soheit-Tinlot en La Paix in Brussel krijgen er elk een zuinig half puntje bij tot 17,5 op 20. Idem voor Bozar in Brussel en Vrijmoed in Gent, die daardoor op 17 belanden. En ook Kamo (Brussel), 't Korennaer (Nieuwkerken), Schatteman (Hertsberge) en Sir Kwinten (Lennik) stijgen een half puntje (van 15,5 naar 16). Alleen Willem Hiele (Koksijde) krijgt er een volledig punt bij: van 15 naar 16. Wat meteen de grootste verschuiving is aan de top van deze nieuwe gids. "Maar er staan wel 123 nieuwe restaurants in", benadrukt Marc Declerck.
Onderscheidend en interessant is de bijlage met meer dan 300 snelle-hap-adressen, die al enkele jaren in de gids zit. Een initiatief waarmee Gault&Millau aantoont bij de tijd zijn, want mensen hebben vaker nood aan goede adressen waar je snel en goedkoop kan eten, dan aan gastronomische restaurants. Er is bovendien de laatste jaren een stijging van de kwaliteit merkbaar in dit segment, dat vroeger gedomineerd werd door calorierijke fast food en dubieuze snackbars. De drie laureaten van 2020 zijn Golden Gai in Gent, Fernand Obb in Brussel en Tero in Bierges.
Een andere bijlage waarmee Gault&Millau het verschil maakt met Michelin, is die van de cocktailbars, inspelend op de cocktailhype die sinds enkele jaren aan de gang is. Van de 35 adressen werd Jigger's in Gent verkozen tot Cocktailbar van het Jaar.
Gault&Millau 2020: de bekroningen per categorie
Jonge Chefs van het Jaar: Glenn Verhasselt (Sir Kwinten – Lennik) voor Vlaanderen, Jean Vrijdaghs & Sébastien Hankard (Le Gastronome - Paliseul) voor Wallonië en Grégoire Gillard (Barge – Brussel) voor het Brussels Gewest.
Gastvrouw van het Jaar: Anca Petrescu (Alexandre – Brussel)
Italiaanse Chef van het Jaar: Eros Tomassetti (Diverso – Westerlo)
Aziaat van het Jaar: Dim Dining (Antwerpen)
Het mooiste terras: Le Chalet de la Forêt (Brussel)
Het mooiste restaurantdesign (nieuwe award): La Table de Maxime (Paliseul)
Sommelier van het Jaar: Stéphane Dardenne (L’air du temps– Liernu)
Dessert van het Jaar: Adriana Zafiris en Frederic Castro (Sōma - Antwerpen)
Brasserie van het Jaar: Les Brigittines (Brussel)
Gastro-bistro van het Jaar: Bistro Racine (Braine-le-Château)
Ambachtsman van het Jaar: Arold Bourgeois (Little Paris – Waterloo)
Groentegerecht van het Jaar: Benoit Dewitte (Benoit & Bernard Dewitte – Kruisem-Ouwegem)
Dé Nieuwkomer van het Jaar: August (Antwerpen)
Wijnkaart van het Jaar: Le Pilori (Ecaussinnes)
Bierkaart van het Jaar: De Jonkman (Brugge)
De 'prijs & plezierverhouding' van het Jaar: Mout (Damme), Tandem (Brussel) en Le Pavillon du Vieux Château (Modave)
De 3 ontdekkingen van het Jaar: Hoeve De Bies (Voeren), Coquum (Brussel) en Antoine (Eupen).
Wie zit achter Gault&Millau?
De gids Gault&Millau werd in 1972 opgericht door twee Franse journalisten, Henri Gault en Christian Millau, die zich afzetten tegen de dominantie van de toenmalige klassieke Franse keuken. Het werd een zodanig succes dat ook in andere landen gidsen onder die naam werden uitgebracht, vaak via de aankoop van een licentie.
Voor de Benelux is die licentie in handen van twee Vlamingen: Justin Onclin, eigenaar van twee wijndomeinen in Bordeaux, en Marc Declerck, een beleggingsadviseur met een passie voor gastronomie. Zij verzamelden rond zich een groep van journalisten en gedreven gastronomen, die jaarlijks op pad gaan om restaurants te bezoeken. In tegenstelling tot Michelin is Gault&Millau Benelux een klein zelfvoorzienend bedrijfje dat niet de financiële middelen van een bandenmultinational heeft, maar anderzijds ook geen rekening hoeft te houden met de strategie van een overkoepelend bedrijf.
