Le Mess
Het kwam mij ter ore dat in Le Mess een nieuwe jonge chef, Antoine Speeckaert (26), aan het roer is gekomen. Zegt Le Mess u niets? Ooit was het de pionier van een nieuwe generatie van Brusselse brasserieën van internationale allure. Maar na een fulgurente start ging het, zoals zo vaak, met de kwaliteit bergaf. Zodat je stilaan dacht dat de naam verwees naar de Engelse term voor "knoeiwerk", en niet naar de eetzaal voor officieren in dit voormalige militaire hoofdkwartier, mooi gerenoveerd tot een bedrijfssite.
Heeft de komst van een beloftevolle jonge chef, met ervaring in sterrenzaken als La Villa Lorraine en La Villa Emily, een nieuwe wind doorheen deze brasserie geblazen? De spijskaart werd alvast gemoderniseerd, met naast de onsterfelijke brasserieklassiekers ook ruime aandacht voor vegetarische gerechten. En voor termen als lokaal, biologisch, duurzaam en zero waste. Die zie je vandaag zo vaak opduiken dat een milde vorm van scepsis onontkoombaar is.
Le Mess is alvast een aantrekkelijke plek gebleven, zeker tijdens de zomer. Met zijn lommerrijk terras vooraan, en een mooie veranda op de eerste verdieping waar het lijkt alsof je buiten zit terwijl je toch beschut bent tegen regen en wind. Helaas brengt de huisbubbel Heidsieck Monopole - een schoolvoorbeeld van commerciële, aangezoete champagne - mij niet in zomerse stemming (€ 9). Ook de wijnkaart is matig, al apprecieer ik het ruime aanbod van wijnen per glas (vanaf € 5,5).
Van een chef die in sterrenzaken heeft gewerkt, mag je verwachten dat hij zijn klassiekers kent. Maar de garnaalkroket levert daar geen overtuigend bewijs van: slappe korst, bloemige vulling, weinig garnalen (€ 16 voor 2). De zeetong "meunière" heet van "duurzame visvangst" te zijn, maar dat betekent nog niet dat ze goed bereid wordt: de chef heeft de vis bestoven met bloem voor een knisperende korst, maar vervolgens niet op voldoende hoge temperatuur gebakken, waardoor zich een onsmakelijk boter-en bloempapje rond de vis heeft ontwikkeld (€ 31).
Biedt het veggie-katern beterschap? De chef overtuigt er mij niet van dat hummus met groene erwt een meerwaarde brengt ten opzichte van de originele versie met kikkererwt (€ 9). De tartaar van Belgische gekleurde tomaten is dan weer een wat nonchalante mix van snippers en slierten tomaat, bestrooid met zaadjes en tijm (€ 12).
De nagerechten (dame blanche en verloren brood met speculoos) vallen vooral op door het mierzoete, industriële ijs (€ 9 en € 11). Misschien is het wel duurzaam.
Le Mess biedt vele troeven voor een zomerse maaltijd, de spijskaart oogt aantrekkelijk, de bediening is vriendelijk en attent, maar voor een ex-chef van sterrenzaken moet het mogelijk zijn om het niveau van de keuken op te krikken.
Le Mess, Louis Schmidtlaan 1, 1040 Brussel, tel. 02/734.03.36, www.lemess.be, gesloten op zaterdagmiddag en zondag
