Le Château du Mylord
Al van jongsaf heb ik een terugkerende nachtmerrie: ik heb gereserveerd in een restaurant waar ik al weken naar uitkijk, maar als ik er hongerig en hunkerend aankom, blijkt mijn reservatie niet genoteerd te zijn. Het horrorscenario schiet weer door mijn hoofd als ik naar Le Château du Mylord rijd. Ik weet het: niet de meest trendy naam die je voor een restaurant kan bedenken. Maar het is wel een van "Les Grandes Tables du Monde", bekroond met twee Michelinsterren. Geknipt om het jaar in stijl af te sluiten, zo dacht ik.
Als ik er hongerig en hunkerend aankom, blijkt de fictieve naam waaronder ik heb gereserveerd, wel degelijk genoteerd te zijn. Het is altijd weer een opluchting.
Ondanks de dubbele sterrenstatus - nog eens bevestigd in de laatste Michelingids - wordt over dit etablissement van de broers Thomaes zelden geschreven. Misschien omdat het op de taalgrens ligt en tussen een Vlaamse en Waalse stoel valt?
Het gebouw is prachtig nostalgisch, en ook de binneninrichting kondigt het classicisme van de keuken aan. Daar is op zich niets mis mee, zolang "klassiek" niet "versleten" betekent.
Het eerste voorgerecht klinkt alvast fris en monter: salade van rivierkreeftjes 'Bellevue', venkel, waterkers, yuzu en kroketje 'Nantua', ijsgekoelde heldere bouillon met soja. Helaas is de beschrijving aantrekkelijker dan de realiteit: twee koude rivierkreeftjes worden omringd door wat schaarse garnituur, in een apart potje ligt een kroketje met grove korst. Het ziet er schraal uit, en het smaakt ook zo.
Op naar de "gebakken wilde zeebaars, fregola sarda en selder, nuances van knolselder en bospaddenstoelen, emulsie met het sap van eekhoorntjesbrood". Deze keer sluit de belofte dichter aan bij de realiteit: een mooie herfstige compositie rond een perfect gebakken zeebaars, met die originele ronde pasta uit Sardinië die al dente is gebleven.
Dan komt "gebraden wilde fazant van onze jagers". Ondanks de loodjes in het vlees is de smaak zo tam dat ik mij afvraag of het niet zo'n gekweekt exemplaar betreft dat losgelaten wordt opdat "onze jagers" het uit de lucht kunnen schieten. De cuisson is bovendien niet wat je verwacht van een sterrenkok, en alweer is de garnituur opvallend schaars (peterselie- en kervelwortel, kweepeer en witloof). Er komt nog een trolley met nagerechten aangereden die aan de schappen van een patisserie op een late zondagnamiddag doet denken, en geenszins de hoge prijs van het menu rechtvaardigt (€ 95 voor 4 gangen). Gelukkig is de wijnkaart schitterend, zodat mijn geluksniveau toch het verhoopte peil bereikt.
Twee sterren? Gezien de gepeperde prijzen volstaan twee bordjes, vind ik.
Le Château du Mylord, rue Saint-Mortier 35, 7890 Ellezelles, tel. 068/54.26.02, www.mylord.be, gesloten op zondagavond, maandag en dinsdag
