Ontgoocheling in Elverdinge
Sommigen noemden het een gat in mijn culinaire cultuur: ik had nog nooit in Hostellerie St.-Nicolas gegeten. Een etablissement dat nochtans hoog aangeschreven staat in de culinaire gidsen (2 sterren bij Michelin, 17 punten bij Gault&Millau). Ik wilde wel eens weten of ik effectief iets gemist had.
In een restaurant met deze status verwacht je onthaald te worden als je binnenkomt. Maar ik diende enige tijd rond te draaien in de gang alvorens mijn bestaan werd opgemerkt. Een voorbode van de bediening die zakelijk is, maar niet hartelijk. En weinig alert. In vergelijking met andere restaurants die evenveel punten en sterren tellen, stelt de wijnkaart teleur.
Maar niet getreurd, de keuken van chef Franky Vanderhaeghe zou helemaal op het niveau staan van de forse prijzen (drie en vijf gangen voor 60 en 90 €). Wie vis als hoofgerecht wou, was aangewezen op de nog hogere prijzen à la carte.
Langoustine en kalfszwezerik is een land- en zeecombinatie die terecht een klassieker is geworden. De langoustine was in haar schaal doormidden gesneden, er lagen twee zwezeriken en wat eekhoorntjesbrood bij, het geheel overgoten met een jus van gevogelte. Waarom bezondigen chefs zich zo vaak aan minstens één overbodig ingrediënt op het bord? Wellicht denken ze dat dit hun creatieve imago opkrikt. Hier was het een saus met kruiden die zich onder de langoustine bevond en niet alleen de fijne smaak van het schaaldier verstoorde, maar zich ook onsmakelijk vermengde met de jus. De prijs: € 50. Slik.
Gegrilde tarbot met koningskrab uit Alaska, dat klonk goed. Toen het bord verscheen, twijfelde ik tussen lachen of wenen: een miezerig lapje tarbot, dun, smaakloos en droog. Even dacht ik nog aan een opname met verborgen camera. Maar het was bittere ernst. En waar was de koningskrab? "In de kroketjes", was het laconieke antwoord, doelend op de drie gepaneerde bolletjes ter grootte van een knikker. Gelukkig bestaat er vandaag meetapparatuur waarmee je de geringste dosissen van een bepaalde substantie kan opsporen. De prijs van dit gerecht? € 65. Ik heb in menige brasserie al betere tarbot gegeten voor de helft van dat bedrag.
Het nagerecht, aangekondigd als een compositie met citrusvruchten, bleek zo'n trendy landschapje te zijn met artificiële structuurtjes die je maar naar één ingrediënt deden verlangen: echte citrusvruchten (€ 25).
Dit is het typevoorbeeld van een restaurant dat ooit sterren en punten verzamelde en daar vervolgens jaren op teert zonder ze nog waard te zijn. Uiterlijk vertoon, gepeperde prijzen en niet meer dan de middelmaat in het bord: een combinatie waar ik altijd slechtgehumeurd van word.
Hostellerie St.-Nicolas, Veurnseweg 532, 8906 Elverdinge (Ieper), tel. 057/20.06.22, www.hostellerie-stnicolas.com, gesloten op zondag en maandag
