Little Paris
Als we niet naar Parijs mogen gaan, dan gaan we naar Klein Parijs, zoals dit restaurant in Waals-Brabant zich genoemd heeft. De kok, Arold Bourgeois, is immers een Parijzenaar.
Waarom ik hier beland ben? Bourgeois is niet alleen de chouchou van de Franstalige culinaire pers, hij werd dit jaar ook door Gault&Millau uitgeroepen tot Ambachtsman van het Jaar. En in de Michelingids kan hij sinds vorig jaar prat gaan op een ster.
Little Paris (waarom Bourgeois voor een Engelse naam koos, is mij een raadsel) ziet er nochtans niet uit als een sterrenrestaurant, eerder als een eetcafé. Bij mooi weer kan je eten op een wat troosteloos terras met plastieken stoelen en tafels, onder het lawaai van de steenweg. Een wijnkaart is er niet. De sommelière presenteert summier een tiental wijnen, maar al snel zal blijken dat ze haar vak niet kent. Ze spreekt zichzelf tegen, vergist zich van wijn, schenkt witte wijn lauw en rode wijn koud, en als ik om een lichte wijn vraag, stelt ze een krachtpatser van 14,5% alcohol voor. Ambachtsvrouw van het Jaar zal ze alvast niet worden.
Afijn, ik vertrouw erop dat de kok beter voor de dag zal komen. Hij is een adept van de Franse terroirkeuken, en dan heb je altijd een streepje voor bij de gidsen. Hier en daar verwerkt hij er Spaanse invloeden in. Zo kan je in plaats van een voorgerecht uit een lijst van "tapas" kiezen, een aanbod waarop ik gretig inga omdat ze zo aantrekkelijk klinken. Twee kroketjes van kalfskop zijn duidelijk handgemaakt, maar vallen nogal slap en vettig uit (€ 12). Een terrine van rundswang staat steviger overeind, en bevat genereus veel mals en smakelijk vlees (€ 12) . In het bijzonder verheug ik mij op de kikkerbillen, zelden op een spijskaart te vinden in onze contreien: het zachte vlees ervan is een delicatesse, jammer dat ze in een overdosis vettige persillade liggen, waaraan gelukkig een frisse citrustoets werd toegevoegd (€ 14 voor een halve portie).
Morue* (in Portugal bekend als bacalhau) is nog zo'n gerecht dat hier zeldzaam is geworden. De kabeljauw werd ingezouten en nadien weer ontzout, waardoor de textuur vaster en de smaak intenser is geworden. Hij komt in voortreffelijke conditie op het bord, omringd door de befaamde kokosbonen van Paimpol, nog lichtjes knapperig, in een jus van tomaat met Espelette-peper (€ 28).
Aan de overzijde van de tafel valt een zomerse bereiding met Spaanse roots helemaal tegen. Gazpacho van waterkers met tartaar van witte radijs en gerookte sprot werd onnodig aangelengd met room en overdadig met olijfolie, en ziet eruit zoals ze smaakt: slordig en onfris (€ 15).
Ik vertrek met gemengde gevoelens en het sterke verlangen om nog eens naar Big Paris te gaan.
Little Paris, Chaussée de Bruxelles 89, 1410 Waterloo, tel. 02/354.84.57, little-paris.be, gesloten op zaterdag, zondag en maandag
