Bistro Nano in Hasselt
Het was alweer een dag waarop ik drie keer honger had, en toen de laatste keer eraan kwam, trok ik naar Hasselt, waar de vorig jaar geopende bistro Nano, met zomers terras in de binnenstad, al veel te lang op mijn to-do-lijstje stond.
Ik kan u verzekeren: als u daar alles opeet wat de chef serveert, is uw hongergevoel voor enkele dagen uitgeschakeld. Toen ik het hoofdgerecht zag, dacht ik: is dit nu de voedselberg waar de Europese Unie om bekommerd is? Ik twijfelde langs welke zijde ik de beklimming diende aan te vatten. Al na de eerste col was ik buiten adem. Wat bezielt een kok om goede ingrediënten - Ierse Black Angus, artisjokhart, tomaat en raketsla - op en door elkaar te stapelen, te vermengen met vleesjus, en dat vervolgens op een hoop geprakte aardappel te dretsen? Eén onoverzichtelijke massa was het, waarin geen enkele smaak apart te onderscheiden viel. Mensen vragen mij wel eens hoe ik als recensent erin slaag geen overgewicht te torsen. Welnu, door dergelijke patatten-met-groenten-en-vleesbergen niet op te eten. Overigens zegt deze vraag veel over onze culinaire cultuur: alsof graag eten automatisch moet leiden naar gewichtstoename.
Merkwaardig was dat chef Marijn Carremans (ooit nog souschef van het restaurant De Barrier, intussen gesloten) het voor- en nagerecht helemaal anders concipieerde. Twee verse haringmaatjes lagen naturel op een knapperige brunoise van appel, een verrukkelijke sabayon van kriekenbier verscheen "zen" in een diep bord met in het midden een bol ijs zodat zich een boeiend contrast tussen texturen en temperaturen voltrok. Zo kan het dus ook. En het is des te fijner en lekkerder.
Intussen zorgde zaalmeester en sommelier Peter Merken (ex-Prêt-à-Goûter en Kasteel van Rullingen) voor een vlotte service en boeiende wijnkaart. En de prijzen zijn zeer redelijk: een prima Franse schuimwijn als aperitief voor € 6,5, een lunch voor € 25, en een driegangenmenu mèt keuze voor € 35 (supplement van € 15 voor de Black Angus).
Achteraf kwam Carremans polsen wat er mis was met het hoofdgerecht. Omdat hij een berg voedsel had teruggekregen of omdat zijn collega had gesignaleerd dat "een klant notities nam"? Het maakt niet uit: hij durfde de confrontatie aan. Er zijn chefs die volle borden in de vuilbak kieperen en geen kik geven.
Ik heb me al vaker afgevraagd wat ik nu het ergste vind: een kok die fouten maakt maar wel zijn best doet, of een kok die alles onder de knie heeft maar geen moeite meer doet? Liefst een kok die alles kan èn er nog voluit voor gaat, natuurlijk. Maar van jongsaf werd mij reeds ingepeperd: je kan niet alles hebben. Misschien toch in een volgend restaurant? Een licht hongergevoel steekt alweer de kop op.
Nano, Lombaardstraat 12, 3500 Hasselt, tel. 011/91.53.63, www.nanohasselt.be, gesloten op zaterdag en zondag
