Tafelrond
Alsof hij nog niet genoeg zorgen had als oprichter en CEO van het technologiebedrijf Option, kocht Jan Callewaert (60) het prachtige vijftiende-eeuwse gebouw naast het stadhuis van Leuven, om er een hotel, wellnesscenter, multimediastudio en conferentiezaal in onder te brengen. En - hoe zou ik dat kunnen vergeten? - een restaurant. Waarin good old Wouter Van der Vieren weer op het toneel verschijnt, de sterrenkok die na het faillissement van zijn eigen restaurant wat in de vergetelheid raakte. Al hielp hij in de Ardèche Piet Huysentruyt nog aan een Michelinster.
Tiens, nog een oude bekende kom ik hier tegen: sommelier David Aerts, de immer enthousiaste praatvaar uit de stal van Jeroen Meus. Hij presenteert een 15-tal uiteenlopende wijnen per glas en per fles, wat later moet uitgroeien tot een heuse wijnkaart.
Tafelrond werd ingericht als een retro-brasserie van internationale allure met open bar, open keuken en zicht op een patio. Voorlopig werd meer geïnvesteerd in stenen dan in mensen (alleen al de aankoop van het gebouw zou 6,4 miljoen euro gekost hebben), want al is het personeel vriendelijk en hulpvaardig, het mist duidelijk professionele opleiding en leiding tout court.
Er zijn zogenaamde "lanceertarieven" tot eind september: 55 euro voor 3, en 75 euro voor 4 gangen. Op zich niet goedkoop, maar wel als het aperitief, 2 of 3 glazen wijn, water en koffie inbegrepen zijn. Voor wie graag zelf zijn wijnen kiest, is een "upgrade" voorzien, maar hoeveel die precies bedraagt, is onduidelijk. Allicht meer dan de prijs van een Option-aandeel dezer dagen.
De hapjes vooraf zijn vintage Van der Vieren, in de speelse kleurrijke stijl die hij al vele jaren hanteert. Dat wordt doorgezet in het eerste voorgerecht met rauwe bonito, een tonijnachtige vis waar niet voor niets gedroogde vlokken van gemaakt worden, want in smaak en textuur mist hij verfijning. De veel te zure garnituur met onder meer haringkaviaar, lamsoor en appel maakt het er niet beter op. Het tweede voorgerecht daarentegen is uitmuntend: roodbaars met venkel in een bouillon van schaal- en schelpdieren. Vervolgens ligt een spietje kip eenzaam bovenop eentonig smakende risotto van spelt met ajuin en girollen. En dan komt een nagerecht uit de moleculaire tijdmachine gerold: een mix van kleurtjes, vormpjes en textuurtjes rond framboos, kersenbloesem, schapenkaas en guanajachocolade.
Kennelijk werd hier nog nooit een rekening in twee gesplitst, want dat karwei neemt ruim een kwartier in beslag. Waarna de rekening niet blijkt te kloppen en het nog eens zo lang duurt om dat recht te zetten. Het hoort bij de opstartfase, neem ik aan. Net zoals de toiletten die bijna overlopen. Maar zoals Jan Callewaert altijd zegt over zijn veelgeplaagde bedrijf Option en de kwakkelende beurskoers: het komt allemaal goed.
