Roberta Pastabar
Nee, ik ben geen wielerliefhebber. Alleen al dat monotone geluidsbehang van een wielerkoers op de televisie en daarbij het lijzige commentaar van Michel Wuyts: niet te harden. Maar als Vlaanderens wielerheld Tom Boonen en zijn manager Paul De Geyter hun schouders mee onder een pastabar zetten, dan kan ik daar als culinair recensent niet onderuit. Zij runnen de zaak natuurlijk niet, dat doet hun medevennoot Filippo Catania, eigenaar van het vlakbij gelegen Italiaanse restaurant L'Angelo Rosso. En Roberta, dat is de vrouw van Filippo. Die evenwel niet te bespeuren is wanneer ik er ben: wat had u gedacht?
De tent is goed gevuld, maar een Italiaanse jongeman staat er in de open keuken alleen voor. De sauzen staan klaar in inox kuipen: zou Roberta die voorbereid hebben? Ik neem plaats op een kruk aan de lange toog, en krijg een snelcursus in het maken van pasta voor grote groepen. Je gooit de pasta in een zeef in kokend water, intussen zet je een pan op het vuur, je spuit er olie in en voegt de voorbereide saus en pasta toe, vervolgens wordt de hele handel opgebakken tot alles warm is: klaar!
Het probleem met dat opbakken is dat er vetstof wordt gebruikt die eigenlijk overbodig is, en dat de pasta tijdens het bakken nog verder gaar wordt. Dat is te merken in de tagliatelle die niet al dente is, maar toch smakelijk weghapt door de ragù Roberta met goed gehakt (€ 13). Beetgaar is wel de spaghetti met aglio, olio e peperoncino, omdat hier geen voorbereide koude saus verwarmd moet worden: olie, look en pikante rode peper volstaan (€ 11). Ik tref slechts twee rondelletjes rode peper aan, maar de pasta is best pittig, wellicht door het gebruik van olie waarin rode peper werd gemarineerd.
Koks zijn toch zo bang dat hun eten te weinig smeuïg zal zijn. Ook deze cocinero gebruikt teveel olie en mengt er op de koop toe groentenbouillon doorheen: onnodig en jammer. Het is met pasta zoals met pizza: hoe minder ingrediënten, hoe beter. Wel had ik liever parmigiano gehad dan de flauw smakende grana padano die op de tafels staat. Al kan je dat voor deze scherpe prijzen niet verwachten. Wellicht ook de reden waarom de wijnen per glas slechts goed genoeg zijn om in dat glas te blijven.
Vooraf had ik prosciutto crudo besteld, dun gesneden en goed van textuur, maar nogal zout (€ 7). Te zout was ook de bruschetta met ricotta en worst (€ 2,5 per stuk). De pastella di verdure, gepaneerde en gefrituurde groenten, smaakten vooral naar frituurolie waardoor je de smaak van de groente niet meer herkende (€ 5).
Roberta Pastabar is veredelde fastfood in het teken van prijs, gemak en snelheid. Ik kwam buiten met de vaststelling dat ik voor weinig geld mijn honger had gestild.
Roberta Pastabar, Plankstraat 12, 3800 Sint-Truiden, tel. 011/96.29.60 , www.robertapastabar.be, gesloten op maandag en dinsdag
