Little Tokyo
In het Engels bestaat er een mooie term voor de horeca: "hospitality business". De business van de gastvrijheid. Daar moet ik aan denken als ik het eethuis met de sympathieke naam Little Tokyo binnenstap en daar zo koel en onverschillig word onthaald dat ik eraan twijfel of ik wel welkom ben. "Prenez place où vous voulez", zegt een dienster mij, met een vage brede armbeweging die naar een of andere plek in het melkwegstelsel verwijst.
Waarom ik naar hier ben gekomen? Dat heeft te maken met een van die vele kleine culinaire obsessies die ik koester: de onbedwingbare neiging om door het raam of op het terras van restaurants in borden van klanten te kijken. Soms stel ik dan vast dat mensen echt om het even wat in hun ecosysteem proppen, alsof het geen belang heeft wat daarin terechtkomt. Hier had de inhoud van de borden mij aantrekkelijk geleken: Japans van inslag, fris en licht.
Wat mij ook steeds meer bevalt, zijn eethuizen die afwijken van het klassieke ritueel van het meergangenmenu, waarbij het niet meer uitmaakt wat nu een voor- of hoofdgerecht is, en waar je zelf het verloop van de maaltijd bepaalt met gerechten die je op je eigen ritme bestelt en bijbestelt.
Qua concept zit alles dus wel goed bij Little Tokyo. Alleen het personeel lijkt daar niet van overtuigd te zijn. Lusteloos en routineus worden de gerechten op de tafel gezet. Het vergt bijgevolg een mentale omschakeling om met plezier en enthousiasme te beginnen aan een frisse salade van wakame met gember (€ 5,50), tempura van groenten met een crème van sesam (€ 9,40), in soja en citrus gemarineerde aubergine met sinaasappelschil, koriander en bonitovlokken (€ 7,50), yakitori-spiesjes van gelakte kip (€ 8,80 voor 4 stuks) en gyoza (Japanse ravioli) gevuld met kip en groenten (€ 6,50 voor 4 stuks). De opperste verfijning is het niet, maar wel correct en smakelijk, al gebeurt de bereiding in een verborgen kelderkeuken wat mij altijd minder vertrouwen inboezemt dan een open versie. Maar misschien is het beter dat ik niet gezien heb wat er met die compleet verknoeide inktvisjes is gebeurd, die volgens de kaart in tandoori en look zijn gemarineerd en vervolgens gegrild: ik eet ze in elk geval niet op (€ 9,60). Enkele wijnen per glas volgen het wisselende niveau van de gerechten: doorgaans correct, soms geoxideerd (van 3,90 tot 6,40 euro).
Little Tokyo is het initiatief van een branché Brusselaar, Raphaël Hecht (41), oorspronkelijk een violist, die zich vervolgens toelegde op hippe eetconcepten (La Fabbrica en Café Bota), kledingboetieks en immobiliën. Na de maaltijd vraag ik of ik hem kan spreken, maar hij is niet aanwezig. "Jamais", preciseert de dienster ongevraagd. Het zijn van die kleine details die kunnen verklaren waarom het personeel er ongemotiveerd bij loopt.
Little Tokyo, Sint-Bonifaasstraat 15, 1050 Elsene, tel. 02/513.48.41, www.littletokyo.be, gesloten op zondagavond en maandag
