Restaurant Halifax in Deinze bekroond tot ambassadeur van Oostenrijkse wijnen
In 1985 werd de wereld met verstomming geslagen toen bekend werd dat verschillende wijnproducenten gesjoemeld hadden met hun wijnen. Omdat zoete wijnen zeer in trek waren, konden de producenten de vraag niet meer volgen. Zo gebeurde het dat sommige producenten onder druk van de supermarkten hun droge wijnen gingen aanzoeten. Om de prijs laag te houden deden ze dat niet louter met suiker maar werd er ook glycol aan de wijnen toegevoegd. Een siroopachtig, zoet smakend chemisch product dat ook vaak in “antivries” voorkomt. Plots stonden de kranten vol en werd er moord en brand geroepen over wijnland Oostenrijk, dat tot dan toe niet echt bekend stond om de productie van wijnen, laat staan topwijnen.
Hoewel Oostenrijk zeer negatief in het nieuws kwam en de wereld zijn rug keerde naar de Oostenrijkse wijnen, zijn er ook positieve effecten geweest.
“Het schandaal is misschien wel het beste wat ons is overkomen”, zegt Joseph Schuller (Master of Wine), "Anders hadden we nog steeds Duitsland achternagelopen”.
Wat hij bedoelde is dat, met dit schandaal, Oostenrijk wel verplicht was om zijn eigen identiteit te (her)creëren. Om de crisis te kunnen overleven was er namelijk maar één mogelijkheid: focussen op kwaliteit én eigenheid.
Sinds die crisis is wijnland Oostenrijk volledig veranderd. Producenten gingen zich toeleggen op kwaliteit, investeerden miljoenen Schilling in splinternieuwe technologieën en wonnen zo stilaan het vertrouwen van de wijndrinker terug.
In 2004 besloten 6 topdomeinen om zich te verenigen en de kwaliteit nog verder te verhogen. Onder leiding van Oostenrijks jongste Master of Wine, Andeas Wickhoff, deelden Heinrich, Loimer, Sattlerhoff, Schellman (intussen overleden, zijn wijngaarden worden nu beheerd door Loimer), Wieniger en Goelles (producent van aceto balsamico) hun kennis en ideeën om zo verder uit te groeien tot de absolute top van Oostenrijk. Dankzij hun vooruitstrevende en vernieuwende ideeën genieten ze ondertussen wereldwijd aanzien onder de naam “Premium estates of Austria”.
De wijnen van deze topdomeinen worden op biologische en biodynamische manier gemaakt, met het oog op duurzaamheid. Ze blinken uit in finesse, zuiverheid en complexiteit. Daarnaast zijn ze gastronomisch goed inzetbaar.
Voor witte wijnen kan je kiezen tussen onder andere chardonnay (hier soms morillon genoemd), sauvignon blanc of riesling uit de koelere regio’s. Maar hét uithangbord van Oostenrijk is en blijft de grüner veltliner, gemaakt in verschillende stijlen, maar vooral herkenbaar aan zijn “peperige” karakter.
Bij de rode wijnen gaat het om typische rassen als st-laurent, blaufränkisch en zweigelt. Specialist ter zake Gernot Heinrich vertelt dat elke druif haar eigen kenmerken heeft en dat hij ze elk op een andere manier behandelt.
Om hun producten te promoten in het buitenland en hun project meer bekendheid te geven deelt Premium Estates jaarlijks een trofee uit voor de beste ambassadeur van Oostenrijkse wijnen. Dit jaar mocht de delegatie naar België afzakken want de uitverkoren ambassadeur was restaurant Halifax in Deinze.
“Het restaurant gaat prat op haar Oostenrijks aanbod en verdedigt de wijnen al enkele jaren, daarom krijgen zij dit jaar de prijs”, zegt Master of Wine Andreas Wickhoff.
De wijnen zelf worden in België verdeeld door Leirovins. Deze wijnhandel uit Wetteren werd opgestart in 1826 en specialiseerde zich door de jaren heen in Oostenrijkse wijnen.
