Mamy Louise
In een nog niet zo ver verleden was "goed eten" veelal synoniem met formele bediening, lange wachttijden en hoge prijzen. Een nieuwe generatie eethuizen begon net het omgekeerde te doen: informeel, snel en goedkoop. En toch prima kwaliteit in het bord. Mamy Louise was daar een van de pioniers van, niet voor niets was haar eerste vestiging in Brussel het allereerste restaurant dat in deze rubriek werd besproken. Het horeca-koppel Nadine en Philippe Gillet was nochtans ooit begonnen met een restaurant in de Michelintraditie. Algauw bleek hun informele bistro meer succes te hebben, en daarom brachten zij vanaf dan al hun eetgelegenheden onder het concept en de naam van Mamy Louise. Een kleine keten met drie vestigingen is vandaag het resultaat. Sinds dit jaar wagen ze zich met dit concept voor de eerste keer buiten Brussel. Een goede aanleiding voor een update.
Hun succes in de hoofdstad heeft hen zelfvertrouwen gegeven: dit is geen bistro meer, maar een grote brasserie met meer dan 100 zitplaatsen, twee bars met krukken, en een groot terras. Ondanks de ligging op een bedrijventerrein krijg je bij het binnenkomen meteen een hier-is-het-goed-gevoel. Ach, wat is die eerste indruk belangrijk. Dat er iemand klaarstaat om je te onthalen, je tafel aan te wijzen, de spijs- en wijnkaart te overhandigen, je te vragen welk aperitief je wenst en dat ook snel te brengen. Het lijkt allemaal zo evident als ik het opschrijf, maar geloof me: het vergt training, feeling en volharding.
Onder het motto "never change a winning spijskaart" hebben Nadine en Philippe sinds de eerste Mamy Louise niet veel veranderd: nog altijd gaat het om klassiekers uit de Belgische keuken, salades, pasta's en de intussen beroemde zuurdesemboterhammen met vers beleg die echter alleen 's middags verkrijgbaar zijn. De rode wijn die ik bestel, een mooie Saint-Joseph van het domein Vallet, zou de hele avond lang bekoren, zeker gezien de scherpe prijs (38 €).
Laat ons nog maar eens het maatschappelijk debat aanwakkeren over dat stukje culinair erfgoed waarvoor buitenlanders van heinde en verre naar onze contreien afzakken: de garnaalkroket (16 € voor 2 stuks). Over smaak, textuur en vulling van de hier opgediende exemplaren werd snel een consensus bereikt: niets op aan te merken. Ook de korst had potentieel perfect kunnen zijn. Maar dan had de verantwoordelijke voor het frituren zowel de temperatuur als de tijdsduur beter in het oog moeten houden. Is er een maatschappelijk draagvlak om dergelijke aanslagen tegen ons culinaire patrimonium streng te bestraffen? Een verplichte bijscholing "frituren" lijkt mij het minimum. Te meer daar de frituurbakker van dienst er evenmin in slaagde om de "goujonnettes" (staafjes) van goudbrasem van een knisperende korst te voorzien, wat gezien de kwaliteit en versheid van de vis alweer jammer was (17 €).
Gelukkig was zijn interventie niet nodig bij de delicieuze hesp van Bayonne, acht maanden gerijpt, flinterdun gesneden en opgediend met toast en tomaat (18 €), en evenmin bij de vol-au-vent die volgens de regels van de kunst was bereid (17 €).
Mamy Louise blijft een goede brasserieketen die eerlijke kwaliteit nastreeft tegen scherpe prijzen, al moeten Nadine en Philippe Gillet oppassen dat samen met de uibreiding de routine en slordigheid niet toeslaan. Vooral bij het frituren.
Mamy Louise, Chaussée de Bruxelles 410, 1300 Wavre, tel. 010/24.21.74, www.mamylouise.be, gesloten op zaterdagmiddag en zondag
