Waarom Mijn Pop-uprestaurant een succes is
In een vlaag van creativiteit werd bij VTM beslist om "Mijn Restaurant!" voortaan "Mijn Pop-uprestaurant!" te noemen. Tegelijk een vernieuwing èn een verjonging: dat doet het altijd bij adverteerders, die dan sneller met geld over de brug komen.
Maar zoals bekend is dat nooit de eerste doelstelling van deze familiezender: het ging erom jonge mensen met ambitie in de horeca een kans te geven! Vandaar dat een culinaire vedette werd ingehuurd, die hen zou opstuwen naar succes en glorie in hun vakgebied: Sergio Herman. Hij gebruikte daarvoor - iets te graag naar mijn zin - een methode uit de keukens van de vorige eeuw: de vernedering. Zelf noemde hij het "recht door zee". Kennelijk vond hij ook dat koken vooral niet prettig mocht zijn: "buzze" moest je geven, stress moest je hebben, nooit of nooit mocht je tevreden zijn! In een bui van grootmoedigheid aaide hij wel eens iemand over de bol. Zoals dat meisje van wie hij vond dat ze talent had maar dat hij niettemin een "trut" noemde. Het komt mij voor dat opvoedkundigen intussen hebben ontdekt dat je jonge mensen beter vooruit helpt op een andere manier. Maar was "vooruit helpen" wel de doelstelling?
Ach, ik denk dat Herman gewoon zijn best deed om van "Mijn Pop-uprestaurant!" een kijkcijferhit van te maken. Het abc van de media heeft hij al door: je moet conflicten en drama uitlokken. Ik kan mij voorstellen dat de VTM-bonzen zich in de handen wreven telkens als Herman een kok uitkafferde, iemand aan het wenen bracht of een gerecht net niet uitspuwde. Zo hadden Het Laatste Nieuws en Dag Allemaal, behorend tot dezelfde mediagroep, ook weer iets om de sfeer in de dagen nadien nog wat op te poken. Dat lag allemaal minder in de aard van Sepideh en Max, de andere juryleden, al deden zij hun best om niet volledig in de schaduw van Sergio "ik-zeg-waar-het-op-staat" Herman te verdwijnen.
Wellicht dacht Sergio, nu hij culinair ondernemer is geworden, dat al die aandacht voordelig kon zijn voor zijn eigen merk. Al valt het nog te bezien of die media wel stroken met de waarden die hij zelf hoog wil houden in zijn vakgebied. En of hij, door anderen de grond in te boren, ook niet zijn eigen reputatie onderschoffelde. Het is niet makkelijk om een leven onder de dampkap te combineren met eentje onder de spotlight. Er zijn chefs die Herman zijn voorafgegaan, en ervan kunnen meespreken.
Voor het overige kan ik begrijpen waarom "Mijn Pop-uprestaurant!" een succes is: het heeft alles van een soap. Een lach, een traan, verdriet en vreugde, ruzies en verzoeningen ... Ik vond het aandoenlijk om te zien hoe al die deelnemers dachten dat televisie iets voor hen zou betekenen, terwijl het toch vooral omgekeerd was.
