Het favoriete restaurant van Elio di Rupo
Dat menig politiek journalist graag de benen onder een goede tafel schuift, is genoegzaam bekend. Mag een culinair journalist dan ook enige interesse voor de politiek betonen? Dit nieuwe schooljaar is de start van een belangrijk verkiezingsjaar en daarom besloot ik het favoriete restaurant van onze eerste minister aan een diepgaande analyse te onderwerpen.
Renato Carati - de kok en eigenaar, afkomstig uit Puglia in de hak van de Italiaanse laars - kon al volop profiteren van de speciale band die hij met Elio di Rupo heeft. Het leverde hem al menig klant uit Vlaanderen op. Vlaams dédain voor de Walen? Niet rond de eettafel alleszins.
Een krachtige besparingsmaatregel is alvast het menu in vijf gangen voor 43 €: ongezien aan onze kant van de taalgrens. Ik moest Carati wel zijn gang laten gaan, maar dat zou ik mij niet beklagen. Wat volgde, was een typevoorbeeld van de echte Italiaanse keuken: veel smaak met weinig ingrediënten, kraakvers, eenvoudig bereid en elegant gepresenteerd. Ook à la carte wordt het budget stevig in toom gehouden. Dat er slechts vier antipasti, primi piatti en secondi piatti op de kaart staan, wijst opnieuw op Carati's aandacht voor versheid.
Op het vlak van de wijn dringt een hervorming zich op. De wijnkaart wekt geen vertrouwen door het gebrek aan informatie over jaargangen en domeinen, terwijl de lijst van "prestigewijnen" vooral de liefhebbers van concentratie en nieuw eikenhout moet bekoren. Merkwaardig dat vooral in Italiaanse restaurants de aandacht voor goed eten niet altijd gepaard gaat met die voor goede wijn. Heeft dat te maken met parallelle invoercircuits waar niet de kwaliteit maar de financiële marge voorrang heeft? John Crombez zou het eens kunnen onderzoeken.
Gelukkig zijn daar die verrukkelijke schijfjes licht krokante aardappel en octopus, simpelweg overgoten met olijfolie, en bestrooid met zeezout, stukjes selder en platte peterselie. Dit is ze: de Italiaanse keuken zoals ze altijd zou moeten zijn.
Hetzelfde kan gezegd worden van de spagetti met vongole en bottarga (gedroogde viskuit die over de pasta geraspt wordt). En ja hoor, Renato Carati beheerst de kunst van het al dente koken tot in de perfectie.
Wat je in een Italiaans restaurant onder de noemer "cannelloni" voorgeschoteld krijgt, tart soms alle verbeelding: op voorhand klaargemaakt, gevuld met hondenvoer, vacuüm verpakt of ingevroren, en opgewarmd op bestelling. Wat een verschil met de verse variant die hier wordt opgediend, gevuld met fijn kalfsgehakt en verse spinazie, overgoten met een saus van tomaat waaraan geen pot of blik te pas is gekomen.
Bij de gepaneerde lamskoteletjes van topkwaliteit smaakt zelfs het paneermeel verser dan het gebruikelijke strooisel uit dozen, ernaast ligt een zonnige mengeling van tomaat, paprika, olijven, rozijnen en pijnboompitten.
En net als ik mij afvraag hoe de kok dit allemaal klaarspeelt binnen dit krappe budget, komt er nog taart van ricotta met verse vruchten (kers, framboos, aardbei, perzik). De porties zijn bovendien genereus. Desondanks wordt de maag slechts minimaal belast, door de kwaliteit en versheid van de ingrediënten, sausen die nooit gebonden zijn, en het gedoseerde gebruik van vetstof.
De politieke keuzes van Elio di Rupo worden in Vlaanderen wel eens gecontesteerd, maar goede smaak kan je hem niet ontzeggen.
La Table des Matières, rue Grand Trou Oudard 16, 7000 Mons, tel. 065/84.17.06, www. renatocarati.com, gesloten op woensdag, zaterdagmiddag en zondagavond
